Το ζήτημα των αμβλώσεων μέχρι και σήμερα στέκεται σαν κόμπος στον λαιμό ακόμα και για την πιο προοδευτική κοινωνία της δύσης. Για την Ελλάδα αυτό το κεφάλαιο ξεκίνησε να γράφεται το 1986 με την καθιέρωση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος.
Η νομιμοποίηση της άμβλωσης ήταν μία επίπονη προσπάθεια που κατάφερε να αγγίξει τη δικαίωση για πολλά σημεία πάνω στον χάρτη. Η συγκεκριμένη νίκη είναι μακρινή αν όχι απλησίαστη για πολλές αναπτυγμένες κοινωνίες, οι οποίες εθελοτυφλούν μπροστά σε ένα τολμηρό αλλά αναγκαίο βήμα.
Ο Άγιος Μαρίνος αποτελεί μία κλειστή και βαθιά καθολική κοινωνία και αυτή την περίοδο διανύει μέρες ιστορικής συγκυρίας. Μέχρι και σήμερα, η άμβλωση για τις γυναίκες εντός των συγκεκριμένων συνόρων είναι ένα αμφισβητούμενο θέμα. Για την ακρίβεια, προβλέπεται από το νόμο ποινή φυλάκισης έως και τρία έτη για οποιαδήποτε γυναίκα προχωρήσει σε διαδικασία αποβολής.
Σχετικά με το ιστορικό δημοψήφισμα για το δικαίωμα στην άμβλωση
Τα τελευταία χρόνια μέσα από σημαντικούς αγώνες ενεργοποιήθηκαν προσπάθειες για την απενοχοποίηση της άμβλωσης. Σταδιακά, η μία χώρα μετά την άλλη διαδέχονται τη νομιμοποίηση της διαδικασίας διασφαλίζοντας το δικαίωμα της επιλογής και της αυτοδιάθεσης όλων των γυναικών σχετικά με το σώμα τους.
Ακόμα και αν δε φτάσουν στο συγκεκριμένο σημείο, πλέον επιλέγουν χαλάρωση του νομικού πλαισίου. Και όμως, υπάρχουν ακόμα κράτη που συνειδητά βαραίνουν με τεράστιες εγκληματικές διαστάσεις μία τέτοια επιλογή. Δε μιλάμε μόνο για χώρες κάπου στα βάθη της Ανατολής. Μιλάμε για χώρες της Ευρώπης, όπως είναι η Μάλτα. Χώρες που συνεχώς αυστηροποιούν το ποινικό πλαίσιο καταλήγοντας σε πολλές περιπτώσεις να διπλασιάσουν την προβλεπόμενη ποινή.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2021 πρόκειται να πραγματοποιηθεί ένα ιστορικό δημοψήφισμα στον Άγιο Μαρίνο σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ουσιαστικά θα αποτελέσει την κατάληξη μιας τεράστιας εκστρατείας 18 ετών, η οποία όπως έχει αποδειχθεί τις τελευταίες μέρες έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Μία μάχη που έρχεται κόντρα στα θρησκευτικά πιστεύω και τις παραδόσεις της καθολικής αυτής Δημοκρατίας. Αν τελικά καταφέρει να βρει δικαίωση η φωνή κάθε καταπιεσμένης γυναίκας, από δω και στο εξής θα υπάρχει το περιθώριο να προχωρά οποιαδήποτε σε άμβλωση μέχρι και τη 12η εβδομάδα της κύησης.
Ο αγώνας για τη νομιμοποίηση της άμβλωσης ξεκινά από το 1994 στον Άγιο Μαρίνο μέσα από την ίδρυση μίας φεμινιστικής οργάνωσης. Μετά από μία δεκαετία κατάφερε να καταθέσει επίσημο σχέδιο νόμου στο νομοθετικό συμβούλιο του κράτους δίνοντας σάρκα και οστά σε μία απαγορευμένη επιθυμία χιλιάδων γυναικών. Η Μουρατόρι δεν έχει σταματήσει να αγωνίζεται για τις απόψεις της, ακόμα και όταν τάχθηκαν υπέρ της μόνο 2 κατά την ψηφοφορία για τη συγκεκριμένη πρόταση.
«Δεν είναι ένοχο το βρέφος σε περιπτώσεις βιασμού, ο βιαστής είναι εκείνος που πρέπει να τιμωρείται, όχι το παιδί».
Στην αντίπερα όχθη οι αρνητές της άμβλωσης μάχονται υπέρ των αγέννητων βρεφών ακόμα και σε περιπτώσεις βιασμών. Μία θερμή υποστηρικτής του κινήματος άρνησης των αμβλώσεων υποστηρίζει πως μία τέτοια διαδικασία αποβαίνει τιμωριτική για το βρέφος και μόνο.
Η Μαρίνα Κόρσι με τα παραπάνω λόγια της παραβλέπει επιδεικτικά την ψυχική «τιμωρία» στην οποία υποβάλλεται μία δυνητική μητέρα έπειτα από βιασμό. Σε μία τόσο κάθετη και απόλυτη διατύπωση δεν υπάρχει καθόλου χώρος για γυναικεία αλληλεγγύη και κατανόηση. Η μεγαλύτερη αντίσταση σ ’αυτή την ιστορική απόφαση έρχεται από τη σκοπιά της θρησκείας, όπως συνήθως συμβαίνει σ ’όλες τις περιπτώσεις. Συγκριτικά με τη γενικότερη πρόοδο που εισέρχεται κατά καιρούς στην Ιταλία, ο Άγιος Μαρίνος την υποδέχεται με μεγάλη χρονική καθυστέρηση αν θυμηθούμε το εκλογικό δικαίωμα των γυναικών ή τη νομιμοποίηση του διαζυγίου.
Η άρνηση του κράτους να επιτρέψει στις γυναίκες την αυτοδιάθεση του σώματος τους και το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, πολλές φορές οδηγεί σε άλλες πρακτικές. Οι περισσότερες καταφεύγουν στην Ιταλία και προχωρούν σε αμβλώσεις από ιδιώτες γιατρούς.
Κάτι τέτοιο συνεπάγεται με υψηλό χρηματικό κόστος και το ασήκωτο βάρος της παρανομίας. Η κλειστή κοινωνία του Άγιου Μαρίνου όσο παραμένει προσκολλημένη σε στερεοτυπικές ιδεολογίες επιλέγει συνειδητά να απέχει από τη στήριξη της υγειονομικής περίθαλψης όλων αυτών των γυναικών.
Η οικονομική επιβάρυνση είναι η μικρότερη πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν. Ο κοινωνικός στιγματισμός ιδιαίτερα σε κλειστές κοινωνίες είναι κάτι που δύσκολα αποβάλλεται από το όνομα της συγκεκριμένης γυναικείας φιγούρας. Το δημοψήφισμα της Κυριακής αποτελεί μία ιστορική στιγμή για το κράτος του Άγιου Μαρίνου, αλλά και για τη δικαίωση του γυναικείου αγώνα προς τη διεκδίκηση του αυτονόητου.