Τις τελευταίες ημέρες οργή και έκπληξη προκαλούν οι καταγγελίες κακοποιήσεων και σεξουαλικών παρενοχλήσεων, στο ίδρυμα Κιβωτός του Κόσμου. Απορίας άξιο είναι, όμως, για εμένα το για πόσο καιρό η ελληνική κοινωνία παραμένει σοκαρισμένη και έκπληκτη από κάτι που είναι φανερά σαθρό στα θεμέλιά της.
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας 19χρονος μάρτυρας προχώρησε, την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου, σε καταγγελία για την δική του εμπειρία μέσα στην δομή. Μέσα σε άλλα, ο νεαρός κατηγορεί για ασέλγεια και παρενόχληση τον πάτερ Αντώνιο και άλλα 3 άτομα που βρίσκονταν στην δομή.
Ο νεαρός έμεινε για πολλά χρόνια σε διάφορες εγκαταστάσεις του ιδρύματος, αλλά όπως αναφέρει στις καταθέσεις του, τα προβλήματα ξεκίνησαν το 2020. Εκεί παρατήρησε παρενοχλητική συμπεριφορά από τον πάτερ Αντώνιο, η οποία ήταν μάλιστα επανειλημμένη.
Έπειτα από τις συνεχείς παραβατικές συμπεριφορές για τις οποίες κατηγορεί τον πάτερ Αντώνιο, κατέθεσε περίπου μία εβδομάδα πριν στις αρχές. Η μαρτυρία του νεαρού παιδιού είναι ανατριχιαστική και μιλά για πολλές μορφές κακοποίησης και παρενόχλησης.
Τι πήγε στραβά;
Πολλά μπορούμε να πούμε για την περίεργη και μυστικιστική δομή των ελληνικών εκκλησιών. Δεν είναι λίγες οι φορές, εξάλλου, που έχουμε γίνει μάρτυρες περιπτώσεων κακοποίησης και σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων από ιερείς.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, όμως, είναι μία συνέντευξη που έδωσε ο πάτερ Αντώνιος με την σύντροφό του, Σταματία Γεωργάντη, στην ΕΡΤ. Εκεί μπορεί κάποιος να δει πραγματικά τι πάει λάθος στην ελληνική εκκλησία.
“τα παιδιά που έκαναν τις καταγγελίες πιθανότατα είναι υποκινούμενα από κάποιους”
Σε μία μικρή συνέντευξη, δύο άνθρωποι που “εκπροσωπούν” το υποτιθέμενο πρόσωπο αγάπης και καλοσύνης της ελληνικής εκκλησίας, έδειξαν την πραγματική τους μορφή. Σε ζωντανή μετάδοση είδαμε δύο ανθρώπους των “θείων” να κατηγορούν ανήλικα, τότε, παιδιά για ψεύδη περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων και παραβατικών συμπεριφορών.
Σύμφωνα με πολλαπλές έρευνες πάνω στο ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκων, γνωρίζουμε ότι οι ψευδείς καταγγελίες για παρενόχληση παιδιών είναι κάτω του 2%. Ακόμη, λοιπόν, και σε ένα παιχνίδι πιθανοτήτων, το ποσοστό μη αληθούς καταγγελίας είναι πολύ μικρό. Καταλαβαίνουμε, συνεπώς, πως είναι σχεδόν απίθανο όλες οι καταγγελίες που έρχονται στο φως να είναι ψευδείς.
“Έχω δει να πετούν μικρά παιδιά από τις σκάλες”
Δομές πρόνοιας χωρίς έλεγχο
Μία άλλη απορία που έχω είναι πως γίνεται δομές φιλοξενίας ανηλίκων να μην περνούν από τακτικούς και αυστηρούς ελέγχους. Εάν οι νεαροί που προχωρούν σε καταγγελίες αποδείξουν τα λεγόμενά τους, τότε μιλάμε για εγκληματική αμέλεια από μεριάς του κράτους.
Οι κατηγορίες αφορούν δεκαετίες δραστηριότητας του πάτερ Αντώνιου και των “συνεργατών” του. Πως γίνεται να υπάρχει ένα τόσο μεγάλο κενό ελέγχου δομών που είναι τόσο σημαντικές για την ισορροπημένη ανάπτυξη των ανήλικων φιλοξενούμενων παιδιών;
Μία ακόμη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας αυτή την φορά είναι η εκκωφαντική της ησυχία, όταν γνωρίζει περιπτώσεις παρενόχλησης και κακοποίησης. Ξαφνικά ανοίγουν τα στόματα ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι γνώριζαν για τις περιπτώσεις κακοποίησης από “κουτσομπολιά” που αφορούσαν την δομή.
Είναι το αδύναμο σημείο μας μπορώ να πω… Ένα από αυτά. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε παιδιά που βρίσκονταν υπό την άμεση ή έμμεση εξάρτηση της δομής, αλλά σε εξωτερικούς παράγοντες που προτίμησαν να “θάψουν” ό,τι γνώριζαν και να μην μιλήσουν.
Τι πάει λάθος βρε πάτερ μου;
Για άλλη μία φορά θα γίνουμε μάρτυρες του πως θα αντιμετωπίσει η ηγεσία της ελληνικής εκκλησίας το ζήτημα. Μέχρι στιγμής έχουμε συνηθίσει σε λεγόμενα “εξαιρέσεων”, που όπως παρατηρούμε, όμως, γίνονται όλο και πιο συχνές. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν οι εξαιρέσεις γίνονται πολλές; Τι συμβαίνει όταν η εκκλησία δεν προσαρμόζεται στις εποχές και δεν παίρνει δραστικά μέτρα για την κάθαρσή της;
Η ιστορία πήγε στην εισαγγελία και θα πάρει (ελπίζω) τον σωστό δρόμο, τον δρόμο του φωτός και της πλήρους αλήθειας.