Κάνοντας μία βόλτα στα φετινά αρχεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το μάτι μου έπεσε σε ένα trailer και σε έναν τίτλο ταινίας που μου τράβηξε το ενδιαφέρον αμέσως. “18” ονομάζεται η νέα ταινία, σε σκηνοθεσία Βασίλη Δούβλη, και ασχολείται με ένα ζήτημα που απασχολεί διαχρονικά την ελληνική κοινωνία… Ο ρατσισμός και η βία που αυτός προκαλεί.
Βρήκα, λοιπόν, την ευκαιρία και είχα την τύχη να μιλήσω με έναν από τους ηθοποιούς, τον Σταύρο Τσουμάνη, ο οποίος ανήκει στους “κακούς” της ταινίας, “κακούς” που δεν φαντάζουν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα.
Η ομάδα στην οποία ανήκει ο Σταύρος (Στάθης στην ταινία) αναλαμβάνει δράση καταδιώκοντας μετανάστες, ομοφυλόφιλα ζευγάρια και οτιδήποτε, βασικά, είναι διαφορετικό στα μάτια τους, υπό την καθοδήγηση του Ηλία, ενός νεαρού που έχει μόλις τελειώσει τον στρατό και χρίζεται αρχηγός της παρέας. Ο αρχηγός της ομάδας γοητεύτηκε από τα ρεπορτάζ και τις δηλώσεις ενός δημοσιογράφου, ο οποίος συνέδεσε την πανδημία που βιώνουμε, με τους μετανάστες και την διασπορά τους σε όλη την Γη.
Θέλω να μου περιγράψεις την ταινία σε κάποιο άτομο που θα την δει σύντομα ή ενδιαφέρεται για την πλοκή της
Η ταινία ουσιαστικά μιλά για μία παρέα παιδιών, στο τελείωμα του σχολείου, την άνοδο της ακροδεξιάς σε μικρές ηλικίες και το πως υπάρχουν άνθρωποι που προσηλυτίζουν νεαρά παιδιά, ώστε να ενταχθούν σε ακραίες ομάδες. Από την άλλη πλευρά έχουμε τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, ο οποίος είναι έξω από όλο αυτό και προσπαθεί να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση αυτή, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Εσύ πως έγινες μέρος της ταινίας “18” και περιέγραψέ μου τον ρόλο σου στην παραγωγή αυτή
Είχα κάνει αρκετά παλιά casting για αυτή την ταινία και μετά από περίπου 1 χρόνο με πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης Δούβλης, ο σκηνοθέτης της ταινίας, και μου είπε πως θέλει να με δει για τον ρόλο του Στάθη, που είναι ο πιο βίαιος χαρακτήρας, αυτός που υπακούει και εκτελεί εντολές της ακραίας ομάδας, στην οποία ανήκει. Μέσα από την ταινία βλέπουμε παράλληλα και πόσο μόνος είναι. Για αυτό φτιάχνει και έναν “αδερφό” για να νιώσει ότι κάπου ανήκει και ότι κάπου μπορεί να απευθύνεται.
Το τρομακτικό με την υπόθεση της ταινίας είναι το πόσο ρεαλιστική είναι. Όταν μιλάμε για ακραίους ρατσιστές και βίαιες επιθέσεις, μας έρχονται στο μυαλό πολλά πρόσφατα περιστατικά. Αυτό είναι που κάνει και την ταινία “18” τόσο αφοπλιστική… Η αλήθεια της.
Μιλώντας για την Ελλάδα συγκεκριμένα, ποια πιστεύεις ότι είναι η κατάσταση αναφορικά με τον ρατσισμό και την ακραία έκφραση βίας και στερεοτύπων;
Τα κατάλοιπα της ακροδεξιάς έχουν μείνει ριζωμένα πολύ βαθιά στην χώρα μας και αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν πεθαίνει εύκολα.
Και εδώ ο Σταύρος έχει δίκιο. Η ακροδεξιά στην χώρα μας δεν έχει πεθάνει και διαθέτει ένα σταθερό, ακραίο κοινό που απλά αλλάζει όνομα, εμφάνιση και εξουσίες. Μπορεί η κομματική ακροδεξιά και ο κομματικός ναζισμός να έχουν τιμωρηθεί, αλλά η ακροδεξιά, σαν ιδεολογία, παραμένει σχεδόν σταθερή.
Ποια είναι η διαδικασία προετοιμασίας που ακολούθησες για την ταινία, αλλά και γενικά πως προετοιμάζεσαι για έναν ρόλο;
Κοίταξε, υπάρχει διαφορά στον μηχανισμό προετοιμασίας, ανάλογα με το είδος της υποκριτικής. Στον κινηματογράφο έχεις το περιθώριο του χρόνου, καθώς ο ρόλος εξελίσσεται σε μέρες, μήνες ή ακόμη και χρόνια και αυτό μου αρέσει πιο πολύ, γιατί έχει ένα βάθος. Στο θέατρο από την άλλη έχεις μία με μιάμιση ώρα να κάνεις όλο το πέρασμα του χαρακτήρα.
Εγώ προσωπικά φροντίζω να ξέρω πολύ καλά τα λόγια μου, τα λόγια των άλλων που αφορούν εμένα και προσπαθώ, γενικά, να ακούω πολύ καλά τι λένε οι άλλοι.
Επιστρέφοντας στην ταινία, έχεις κάποια ή κάποιες αγαπημένες σκηνές;
Δεν έχω μία αγαπημένη σκηνή, αλλά μου αρέσει πολύ το στιγμιότυπο -σαν ατμόσφαιρα και σαν σκηνή- όπου ο “Ηλίας” κοιτάζεται στον καθρέφτη και επειδή του αρέσει πολύ ο εαυτός του, “καυλώνει” με αυτό και είναι ωραιοπαθής. Επίσης, σαν διαδικασία μου άρεσαν τα πλάνα, όπου ως ακραία ομάδα σπάμε πράγματα.
Μιλώντας με τον Σταύρο, εξερευνήσαμε και το δικό του ταξίδι προς την υποκριτική, ένα ταξίδι που όπως λέει και ο ίδιος ήταν “τυχαίο” και μάλιστα μετά από παρότρυνση της μητέρας του.
Πήγα για σεζόν στην Μύκονο, μετά το τέλος του σχολείου, και η μητέρα μου, μου πρότεινε να γραφτώ σε μία σχολή υποκριτικής, αφού μου άρεσε πολύ.
Έτσι, άλλωστε δεν ξεκινούν τα πιο όμορφα ταξίδια; Αυθόρμητα και πάντοτε με στοιχεία πραγμάτων που αγαπάμε και θέλουμε να ζήσουμε.
Μετά η συζήτηση άλλαξε ρότα και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τις πραγματικές συνθήκες του να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα.
Είναι βιώσιμη η ζωή ενός νέου ηθοποιού, στις παρούσες συνθήκες;
Κοίτα, δεν είναι βιώσιμη η ζωή κανενός νέου ανθρώπου στην Ελλάδα, ασχέτως με το επάγγελμα που ακολουθεί. Πχ τι να πει και ένα παιδί που είναι φούρναρης και ξυπνάει νωρίς το πρωί για να δουλέψει;
Εμείς έχουμε την προβολή, λόγω της δουλείας μας, αλλά υπάρχουν και παιδιά που τα βγάζουν πολύ πιο δύσκολα από εμάς. Σίγουρα και εμείς δεν τα βγάζουμε εύκολα, αλλά είναι πιο εύκολα σε σχέση με άλλους ανθρώπους και όχι τόσο για τα λεφτά, αλλά για τις συνθήκες και το πόσο δουλεύουμε.
Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, μιλήσαμε για ηθοποιούς και είδωλα και είχαμε και την διαφωνία μας για τον Brad Pitt.
Ποιοι ηθοποιοί σου αρέσουν και τους θαυμάζεις για το έργο τους και την υποκριτική τους;
Από Έλληνες ηθοποιούς μου αρέσει πάρα πολύ ο Γιάννης Τσορτέκης και ο Γιάννης Νιάρρος. Από το εξωτερικό μου αρέσουν ο Tom Hardy, Brad Pitt που τον θεωρώ πολύ καλό ηθοποιό και o Daniel Day-Lewis.
Στον Brad Pitt τα χαλάσαμε λίγο, καθώς είχαμε διαφορετικές οπτικές για το κατά πόσο είναι ταλαντούχος, αλλά ο Σταύρος μου υπενθύμισε πως έχει παίξει σε ταινίες, όπως το “Fight Club” και το “12 Πίθηκοι”, όπου αντικειμενικά ήταν πολύ καλύτερος από ότι πολλοί περίμεναν.
Τώρα θέλω να μου πεις τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει στον κλάδο σου
Μου αρέσουν πολύ οι βόλτες μετά τις θεατρικές παραστάσεις για ποτό, μου αρέσει και η έκφραση μέσα από την ηθοποιία. Την μία στιγμή πρέπει να εκφράσεις έναν έντονο θυμό -με πολλές εκφάνσεις- και μετά ξαφνικά να είσαι πολύ λυπημένος ή πολύ χαρούμενος. Αρκετές φορές μου αρέσουν και οι άνθρωποι μέσα σε αυτό.
Και τι δεν σου αρέσει;
Οι άνθρωποι μέσα σε αυτό επίσης. Είναι μία δουλειά που έχει να κάνει πάρα πολύ με την συνεργασία και άμα ο άλλος είναι μαλ@κας σε οποιαδήποτε μορφή του, καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση. Επίσης, η πατριαρχεία είναι βαθιά ριζωμένη και στην υποκριτική, αλλά σαν κλάδος έχουμε αρχίσει και προσπαθούμε να το αποβάλουμε.
Οδεύοντας προς το τέλος της συνέντευξής μας κουβεντιάσαμε για είδη υποκριτικής και τις προτιμήσεις του Σταύρου, όπου η απάντηση ήταν πως δεν στοχεύει κάπου μεμονωμένα και δεν σκέφτεται να ακολουθήσει μόνο ένα είδος υποκριτικής.
Μου αρέσει να κάνω δουλειές που τις απολαμβάνω
Που βλέπεις τον εαυτό σου σε 5-10 χρόνια, στο κομμάτι της υποκριτικής;
Η αλήθεια είναι πως σε πνίγει αυτή η ερώτηση, γιατί δεν ξέρουμε αν θα ζούμε σε 5 χρόνια, αλλά ιδανικά θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει και κάνω τώρα.
Κλείνοντας την συνέντευξη ζήτησα από τον Σταύρο να μοιραστεί μαζί μας ένα μήνυμα που θέλει να δώσει και πραγματικά η συζήτησή μας δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα και με πιο άψογη σύνδεση με το κλίμα και νόημα της ταινίας “18”
Σπάστε την πατριαρχεία, σπάστε την ομοφοβία, απελάστε τον ρατσισμό!
Η ταινία “18” προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους από τις 2 Ιουνίου 2022