Η πανεπιστημιακή αστυνομία έκανε το ντεμπούτο της στα ελληνική πανεπιστήμια και όπως θα περίμενε κανείς -έχοντας δει προηγούμενες εισόδους της στον χώρο των πανεπιστημίων- αυτό το ντεμπούτο σημαδεύτηκε από επεισόδια και ακραίες εκρήξεις βίας, από την πλευρά των αστυνομικών δυνάμεων.
Τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι πως γίνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας να βλέπει αυτές τις εικόνες και να παραμένει υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας με την παρούσα της μορφή. Πως γίνεται η εικόνα της βίας να προκαλεί ένα θετικό συναίσθημα; Ποια ζωικά ένστικτα ξυπνά σε πολλούς συμπολίτες μας;
Θεωρώ πως μία μορφή προστασίας είναι αναγκαία, αλλά μία μορφή προστασίας των φοιτητών. Από την στιγμή που ανακυρήχθηκε ως μέτρο η “πανεπιστημιακή αστυνομία” υπήρξαν πολλές ανησυχίες και πολλές ενστάσεις. Τι ακριβώς θα κάνει; Πως και πότε θα επεμβαίνει; Από τι ακριβώς θα προστατεύσει τα ελληνικά πανεπιστήμια; Απορίες εύλογες και ανησυχίες λογικές. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που προσπαθεί να προστατεύσει τα πανεπιστήμια από μία θολή και μη ακριβή απειλή (γιατί ακόμη δεν ξέρουμε από τι κινδυνεύουν και δεν μας έχει πει κανείς).
Απειλούν οι φοιτητές τα ελληνικά πανεπιστήμια; Απειλούν τα “πρεζάκια” και το εμπόριο ναρκωτικών τα ελληνικά πανεπιστήμια; Ακόμη δεν γνωρίζουμε και με βάση την σχεδόν αυταρχική εγκαθίδρυσή της στους πανεπιστημιακούς χώρους, δεν θα μάθουμε ποτέ. Η μόνη απάντηση που έχουμε λάβει από την παρούσα κυβέρνηση είναι πως τα ελληνικά πανεπιστήμια απειλούνται από την συνεχή παρουσία παράνομων στοιχείων στο εσωτερικό τους.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως τα πανεπιστήμια βιώνουν μία επικίνδυνη περίοδο και πως οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, η μόνιμη παρουσία ειδικού σώματος της αστυνομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι απαραίτητη. Σύμφωνα με προηγούμενους νόμους της ελληνικής πολιτείας, η αστυνομία μπορεί να παρέμβει στους πανεπιστημιακούς χώρους, έπειτα από ιδωτική κλήση ή κλήση από την εκάστοτε Πρυτανεία.
Η αυταρχική φύση της ελληνικής αστυνομίας
Όταν δεν λαμβάνεις απαντήσεις ξεκινούν να δημιουργούνται αμφιβολίες, να εντείνονται οι ανησυχίες, να κυριαρχεί ο φόβος και να βγάζουμε συμπεράσματα με βάση την γενική εικόνα της ελληνικής αστυνομίας, η οποία δεν είναι θετική. Η αστυνομία της χώρας μας και ειδικότερα συγκεκριμένα της τμήματα, όπως η ομάδα ΔΙΑΣ και τα ΜΑΤ, είναι γνωστά για την βίαιη αντιμετώπιση των πολιτών και για την αχρείαστη καταφυγή σε ρίψη χημικών ουσιών. Οι συγκεκριμένες ομάδες ήταν αυτές που αντέδρασαν, μάλιστα, σε πρόσφατες καταλήψεις και διαμαρτυρίες.
Πως θέλει, λοιπόν, μία αστυνομική δύναμη και μία κυβέρνηση να προστατεύσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, ασκώντας ταυτόχρονα βία εναντίον τους; Πως θα δείξουν στον ελληνικό φοιτητικό πληθυσμό πως η δημιουργία της ομάδας αυτής θα έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα στην ανάπτυξη και την ασφάλεια των ελληνικών πανεπιστημίων;
Τα πρόσφατα επεισόδια
Στις 16 Σεπτεμβρίου μέλη φοιτητικών συλλόγων συγκεντρώθηκαν για διαμαρτυρία έξω από το κτήριο των θετικών επιστημών του ΑΠΘ. Η αστυνομία απάντησε, στα συνθήματα συγκεκριμένων φοιτητών, με ρίψη χημικών που οδήγησαν σε μία αποπνικτική ατμόσφαιρα και σε αδιαθεσία μίας φοιτήτριας. Αυτή είναι άρα η προστασία που θα παρέχει η πανεπιστημιακή αστυνομία; Κάθε διαμαρτυρία θα λύνεται με ρίψη χημικών; Κάθε κατάληψη με αιτήματα θα οδηγεί σε αποπνικτική ατμόσφαιρα και σε λιποθυμίες φοιτητών, μέρα-μεσημέρι; Πως θα μπορέσει να λειτουργήσει ομαλά το ελληνικό πανεπιστήμιο, όταν φοιτητές θα δέχονται επιθέσεις και θα εισπνέουν χημικά, την ώρα των μαθημάτων τους;
Υπάρχει λύση;
Οι κύριες πολιτικές τάσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα, στην ελληνική κοινωνία, είναι τρεις. Από την μία έχουμε την ομάδα των συμπολιτών μας, οι οποίοι θα χρησιμοποιήσουν εκφράσεις, όπως “και λίγο ξύλο έφαγαν”, ώστε να υπερασπιστούν την βίαιη δράση του αστυνομικού αυτού συνόλου. Από την άλλη έχουμε την ομάδα των Ελλήνων πολιτών που θεωρούν την ύπαρξη οποιασδήποτε αστυνομικής ομάδας αυταρχική και ανεπίτρεπτη. Τέλος, υπάρχουν και οι πολίτες που εκφράζουν ανησυχία για την παρούσα μορφή της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αλλά θεωρούν απαραίτητη την ύπαρξη κάποιου είδους φύλαξης.
Όσο περίπλοκη είναι η κατάσταση στις απόψεις της ελληνικής κοινωνίας, τόσο περίπλοκη είναι και η λύση που αναζητείται. Η αξία του πανεπιστημιακού ασύλου είναι ιερή και πρέπει να προστατεύεται, ώστε τα μέλη των ελληνικών πανεπιστημίων να νιώθουν πλήρη ελευθερία διάδοσης και ανταλλαγής απόψεων και ιδεών. Για αυτό η οποιαδήποτε λύση για την πολυπόθητη ασφάλεια των πανεπιστημίων μας θα έπρεπε να διαφυλάσσει τις αξίες που διέπουν το άσυλό.
Το παρόν, όμως, είναι διαφορετικό. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία προσπάθεια αποσιώπησης των φοιτητικών αιτημάτων, από οπουδήποτε έρχονται αυτά. Κάθε διαμαρτυρία καταλήγει σε βίαιη διάλυση από την ελληνική αστυνομία, η οποία καθόλου δεν προσαρμόστηκε στην λειτουργία των πανεπιστημίων και στον σεβασμό προς τα μέλη τους. Απαισιόδοξο φαίνεται, συνεπώς, το μέλλον των ιδεών και της διάδοσής τους από τις φοιτητικές φωνές. Και μέσα σε όλα αυτά, μία κοινωνία που αντί να ενώνεται για να βρει μία λύση, διασπάται σε πολλά κομμάτια, βοηθώντας και κάνοντας πιο εύκολη την υλοποίηση του εγχειρήματος αυτού.